Pamiętnik Zakochanego, 2

Pierwsza rzecz, która rzuca mi się w oczy, to szarość i smutek Warszawy.

Kierowca taksówki zabiera mnie do centrum. Jest małomówny i skoncentrowany na prowadzeniu samochodu. Ja także milczę. Rozglądam się po okolicy, próbując dopasować skrawki wspomnień. Czy to te same ulice? Wydają się obce i odpychające. Okazują mi swoją niechęć, bo to nie jest mój świat. Już tu nie należę.

- Proszę mnie zawieźć do hotelu Marriott – decyduję, przerywając ciszę.

Po kilkunastu minutach mężczyzna parkuje pod głównym wejściem. Wysiadam  z auta i spoglądam w górę. Wstydzę się zapytać, czy budynek był w ostatnim czasie remontowany. Pamiętam, że mieszkałem tu z rodzicami, gdy kilkanaście lat temu ojciec zmuszony był spędzić miesiąc w stolicy. Stalowoszara bryła nie pomaga odbudować moich wspomnień.

Kierując się w stronę recepcji przypominam sobie scenę z windy, wyłożonej złotymi lustrami. Obok mnie stała mama i uśmiechała się do swojego odbicia w lustrze. Jej uśmiech był zaraźliwy i wywoływał we mnie poczucie szczęścia. Żałuję, że już nigdy więcej nie dane mi będzie go oglądać.

Jak na zawołanie, przypomina mi się także huk samolotowego silnika, gdy opuszczałem Polskę. Wtedy także myślałem o jej uśmiechu. Tamtego dnia obiecałem sobie, że już nigdy więcej tu nie wrócę.

Okazuje się, że słowo „nigdy” nie trwa wiecznie…